186

توی صفحه ی مدیریت وبلاگ یه گزینه ی غم انگیز هست. «وبلاگ دوستان». توش پره از آدمایی که حتی یه بارم ندیدیشون، باهاشون دوست بودی، بعد یهو از یه روزی به بعد ننوشتن. بعد از اون دیگه هرچی چکشون کردی، عدد روزها و هفته ها و ماه هایی که از آخرین نوشتشون میگذره همینجور بالا و بالاتر رفته. اونا ولی هیچوقت برنگشتن. برنگشتن. برنگشتن. برنگشتن چون رفته بودن. بدیِ آدما اینه که میرن. خوبیِ کتابا اینه که نمیرن. بخاطر همینه که میگم جشن تولد مریم نمیام. اصرار نکن هی. همشون مثل همن. جشن تولدا رو میگم. پُرِ آدمن. بجاش میشینم خونه کتاب میخونم. من همیشه کتابارو به آدما ترجیح دادم. تازگیا وبلاگ دوستانتو چک کردی؟ من دیشب که چک کردم توم پُرِ غم شد. بعد هُرّی دلم ریخت. دیدی تو راه امامزاده عبدالله که میرفتیم، جاده یهو سر پایینی میشد، آدم تو ماشین هُرّی دلش میریخت؟ همونجوری. نمیدونستم زنده ن، دانشگاه قبول شدن، نشدن، رسیدن به اونی که میخواستن، نرسیدن، مرده ن. بی خبری. خبری. خبری. خبری باز نیامد. یهو ول کردن رفتن. تو هم یهو ول میکنی میری. صدبار بت گفتم یهو ول نکن برو. اعصاب منو بهم میریزه. این ول کردن و رفتن پیوسته. داشتی چایی میخوردی، همینجا جلو چشم من بودی. دو دیقه حواسم بهت نبود خوابت برد. وقتی داری چایی میخوری یهو ول نکن بخواب. خواب همیشه هست. کی میدونه ولی. یهو فردا پا شدم دیدم دیگه رو مبل پاهاتو جمع نکردی کنارت، دستای باریک و سفیدت رو خم نکردی جلوی صورتت. چایی هورت نمیکشی. خواب همیشه هست. «تویی که روی مبل چایی هورت بکشی» ولی شاید فردا دیگه نباشه. روی اسم یکیشون کلیک کردم. از آخرین باری که نوشته بود صد و پونزده روز میگذشت. توی آخرین پستش نوشته بود:«خیلی دلم تورو میخواد». منم خیلی دلم تورو میخواد. خیلی دلم تورو میخواد. خیلی دلم تورو میخواد. همه خیلی دلشون تورو میخواد. دیشب روی اسم همشون کلیک کردم. همشون رفته بودن. رفته بودن. رفته بودن. تو نرو.

#محمدرضا_جعفری

https://t.me/manonasrin